Kiedy pokoleń wychwalasz zdobycze,
Ja w niebogłosy jednakoż krzyczę.
Bo nikt darmowej nie chłonie nauki,
I powielają to rodzice, dzieci, wnuki.
Każdy ze sobą musi się zmierzyć,
Życiowe progi samotnie przemierzyć.
I chociaż rady nas otaczają,
To wszyscy zgodnie w dupie je mają.
Palec do ognia należy włożyć,
Żeby na świat oczy otworzyć.
I dostrzec błędów życiowych trwogi,
I wytyczonej trzymać się drogi.
29.03.2016
Wszelkie prawa zastrzeżone. Żaden fragment tekstu nie może być publikowany ani reprodukowany bez pisemnej zgody autora.
Joanna Nowicka
Wierna przyjaźni, w głębi marzycielka, twardo stąpająca na ziemi. Empatka, prawie wariatka. Posiadaczka różowych, ale i czarnych okularów. Otwarta, ufna i towarzyska. Niegasnący wulkan pomysłów. Sarkastyczna. Świadoma wewnętrznego dziecka. Obserwatorka. Anioł i demon.
Wypełnij poniższy formularz. Skontaktuję się z Tobą, w celu doprecyzowania szczegółów tekstu, który mam dla Ciebie napisać.
