Dwie piękne kobiety mnie wychowały,
Swoją cierpliwą miłością ukształtowały.
Choć z różnych Światów się wywodziły,
Te Światy we mnie równo wpoiły.
Janina nauczycielką przed wojną była,
Zaburzańskie dzieci w szkole uczyła,
Lecz za miłość do ojczyzny wielką,
Skazali jej rodzinę syberyjską poniewierką.
Edyta w Wielkopolsce na fortepianie grała,
Lecz jej karierę wojna sponiewierała.
Choć Panienką z wielkiego domu była,
To jednak w życiu, po łokcie się urobiła.
Po wojnie, w Szczecinie, obie wylądowały
I w pobliżu, na Pogodnie się ulokowały.
Zawsze z lekturą w ręku czas spędzały mile,
By odpocząć, pomyśleć i zatrzymać się chwilę.
A żeby udowodnić jak się życie plecie,
Panie te miały po trójce dzieci w komplecie.
Dwoje z tych dzieci na siebie wpadło
A potem przybyłam ja, jako ich zwierciadło.
Tak więc obie Panie splotło ze sobą życie,
A mnie jako Babcie przypadły w zaszczycie.
Nigdy ze sobą nie walczyły o mnie,
Troskę i miłość dzieląc bardzo przytomnie.
Jak gąbka chłonęłam Babcine mądrości,
Słuchając bajek i opowieści z przeszłości.
Janina, wierszem i prozą Wiecha mnie zarażała,
Zaś kryminałów wątki zawiłe, Edyta omawiała.
Po latach NIEwielu szydło wyszło z worka,
Bo zwierszowanych tekstów- jam jest autorka.
Dobre thrillery, przed snem, do poduszki czytam
I w taki oto sposób z Babciami się witam!
21.02.2019
Wyświetlasz wiersz: W hołdzie Babciom

W hołdzie Babciom
Wszelkie prawa zastrzeżone. Żaden fragment tekstu nie może być publikowany ani reprodukowany bez pisemnej zgody autora.
tagi: tęsknota

O autorce
Joanna Nowicka
Wierna przyjaźni, w głębi marzycielka, twardo stąpająca na ziemi. Empatka, prawie wariatka. Posiadaczka różowych, ale i czarnych okularów. Otwarta, ufna i towarzyska. Niegasnący wulkan pomysłów. Sarkastyczna. Świadoma wewnętrznego dziecka. Obserwatorka. Anioł i demon.
Potrzebujesz tekstu na specjalną okazję?
Wypełnij poniższy formularz. Skontaktuję się z Tobą, w celu doprecyzowania szczegółów tekstu, który mam dla Ciebie napisać.